|264|
As iemand dan ten opsigte van die suiwerheid van die leer of vroomheid van die wandel sondig, moet, in sover dit heimlik is en geen openbare aanstoot gegee het nie, die reël onderhou word soos Christus duidelik in Matthéüs 18 voorskrywe.
Die heimlike sondes waaroor die sondaar berou het nadat hy deur een persoon afsonderlik of in teenwoordigheid van twee of drie getuies vermaan is, moet nie voor die kerkraad gebring word nie.
(Kyk by hierdie artikels Bylae „D” agter in hierdie boek).
Die woord „heimlik” het in hierdie artikels en in artikel 74 die betekenis van „verborge” of „geheim”.
Sondes wat heimlik is en geen openbare aanstoot gegee het nie, moet behandel word soos Christus in Matthéüs 18: 15-17 voorskryf: eers moet persoonlik „onder vier oë” bestraf word; word daar geen gehoor gegee nie, moet een of twee persone saamgeneem word, in wie se teenwoordigheid die oorspronklike bestraffing herhaal word; word daar steeds geen gehoor gegee nie, moet die saak onder die aandag van die kerkraad (lees: ouderlinge, art. 37) gebring word (kyk art. 74).
Christus skryf dus in Matthéüs 18 persoonlike bestraffing voor in gevalle van heimlike sondes.
In praktyk gebeur dit egter maklik dat ’n lidmaat nie die lus en/of moed het om hierdie opdrag van die Here uit te voer nie; dan gaan vra hy die ouderling of predikant om die saak te hanteer of om dit by die kerkraad aanhangig te maak; dit onthef hom dan van die ongemaklike pligpleging om self te gaan vermaan.
Ouderlinge en predikante moet baie versigtig wees om nie in hierdie strik te trap nie, omdat daaruit slegs ongelukke gebore word. Om ’n
|265|
„kortpad” te kies waar die Skrif ’n „langer pad” voorskryf, is die resep vir ’n ramp!
Daar moet ook in gedagte gehou word dat geen ouderling of predikant die reg of die vryheid het om ’n heimlike sonde openbaar te maak deur dit byvoorbeeld by die kerkraad aanhangig te maak nie. Indien dit wel gebeur, en die vermeende sondaar sou daarteen appelleer, sou hy sy appèl loshande wen.
Daar bestaan ’n siening dat in alle gevalle waar gesondig is, ook in gevalle van openbare of growwe sondes (kyk art. 76), éérs die weg van Matthéüs 18 gevolg moet word voordat ’n beskuldiging/klag by die kerkraad aanhangig gemaak mag word.
Hierdie siening vind egter geen steun in óf die Skrif óf die Kerkorde nie (kyk Bylae „D” vir meer uitvoerige beredenering).