|266|
As iemand, nadat hy deur twee of drie persone in liefde oor ’n heimlike sonde vermaan is, geen gehoor gee nie of ’n openbare sonde bedryf het, moet dit by die kerkraad aanhangig gemaak word.
In hierdie artikel word bepaal dat ’n sonde slegs in twee gevalle
by die kerkraad (lees: ouderlinge, art. 37) aanhangig gemaak
mag/moet word:
➢ wanneer iemand nie gehoor gee aan die bestraffing(s) volgens
Matthéüs 18 nie;
➢ wanneer iemand ’n openbare sonde bedryf het.
Wanneer die punt bereik word dat ’n bepaalde sonde by die kerkraad aanhangig gemaak moet word, is dit die beste dat dit skriftelik gedoen word. Die agtergrond/verloop moet duidelik geskets word en die saak moet behoorlik geformuleer en gemotiveer word.
Dit is egter moontlik dat ’n sonde ook wel mondeling onder aandag van die kerkraad gebring mag word. Kerkrade moet oor die wenslikheid/ toelaatbaarheid daarvan oordeel.
Sondes wat normaalweg mondeling onder aandag van die kerkraad gebring word, is gevalle waar ’n wyksouderling die swak kerklike meelewing van lidmate (swak bywoning van eredienste en/of swak kerklike bydrae), by die kerkraad aanhangig maak.
Voordat die materie van ’n klag/beskuldiging deur ’n kerkraad behandel mag word, moet die ontvanklikheid daarvan eers beoordeel word. Daardeur sal voorkom word dat los-en-vas beskuldigings, waarvoor daar geen substansie is nie, aan die kerkraad oorgedra word. Sodoende word lidmate beskerm teen kwaadwillige en ongegronde bewerings.
|267|
Dit is van kardinale belang dat ’n kerkraad enige klag/beskuldiging wat by hom ingedien word, deeglik moet ondersoek voordat enige besluit geneem word.
Die klaer met sy getuies, sowel as die aangeklaagde met sy getuies, moet aangehoor word.
Indien ’n beskuldigde dit verkies, kan hy iemand van buite kry om namens hom sy verdediging te behartig as sy „advokaat”. Dit impliseer egter dat die beskuldigde daarmee sy eie spreek- en verdedigingsreg prysgee, omdat hy dit oorgedra het aan iemand anders.
Wat ook van die uiterste belang is, is dat niemand slegs op die getuienis van een persoon beoordeel of skuldig bevind mag word nie. In die lig van Deuteronómium 19: 15 (vergelyk 17: 6) moet minstens die getuienis van twee of drie persone verkry word voor ’n finale skuldigbevinding.
Wanneer ’n sonde deur ’n wyksouderling in sy gereelde wyksverslag onder aandag van die kerkraad gebring word, mag die kerkraad nie slegs op die getuienis van die betrokke wyksouderling tot ’n bevinding geraak nie (behalwe as die saak algemeen bekend is by die kerkraad); daar moet by wyse van ondersoek deur ’n kerkraadskommissie (byvoorbeeld die wyksouderling en een of twee medeouderlinge) tot ’n objektiewe konklusie gekom word. (Deuteronómium 19: 15, vergelyk 17: 6).
Wanneer ’n beskuldiging teen ’n lidmaat by die kerkraad aanhangig gemaak word en die saak word ontvanklik verklaar, mag dit profytlik wees dat die saak na ’n kommissie verwys word om alle toepaslike gegewens/getuienis in te samel en te evalueer. Dit is egter ’n algemene regsreël dat ’n beskuldigde nie slegs voor so ’n kommissie nie, maar voor die volle kerkraad geleentheid moet kry om homself te verdedig.