|39|
Geen bedienaar van die Woord mag onder ’n beskermheer of in gestigte of op ’n ander wyse diens van die Woord aanvaar nie, tensy hy daarvoor toestemming verkry het en toegelaat is volgens die voorgaande artikels; en hy is ook net soos die ander aan die Kerkorde onderworpe.
Dit gebeur soms dat kerke gevra word om predikante beskikbaar te stel vir besondere dienswerk wat nie bepaald afgebaken is binne die grense van die suiwer gemeentelike bediening van Gods Woord nie.
Dit kan byvoorbeeld gebeur dat die geestelike bearbeiding van inwoners van een of ander diakonale inrigting opgedra word aan ’n predikant wat slegs daarvoor afgesonder word.
Ook was daar ’n paar jaar gelede ’n versoek deur die vroeëre Suid-Afrikaanse Uitsaaikorporasie om ’n Gereformeerde predikant beskikbaar te stel vir die afdeling Godsdienstige Uitsendings.
Daarbenewens het daar in Suid-Afrika ’n situasie ontstaan dat die owerheid, in samewerking met die verskillende kerke, kapelaansdienste ingestel het vir die geestelike bearbeiding van lede van die weermag, polisie en korrektiewe dienste (voorheen gevangenisdienste). Daarvoor is ooreenkomste opgestel tussen die owerheid en die kerke. Die ooreenkoms tussen die GKSA en die verskillende departemente is opgeneem in die Handelinge van die Sinode van 1982, p. 481 e.v.
Hierdie kapelaansdienste lewer bepaalde probleme op, byvoorbeeld die hele rangstruktuur waardeur die „gelykheidsbeginsel” van artikel 17 KO in gedrang kom; die inspraak van die owerheid in kerksake; die spanning tussen die dissipline in die verskillende departemente en die kerklike tug, en so meer.
Die ideale toestand sou egter wees dat hierdie bearbeiding deur die plaaslike kerke, in wie se gebied sulke lede van die weermag, polisie en
|40|
korrektiewe dienste woon en werk, behartig word. Die enigste uitsondering is die bearbeiding van soldate op die slagveld.
Artikel 6 KO bepaal egter dat sulke bedienaars van die Woord, net soos die ander, aan die Kerkorde onderworpe is. Dit beteken dat alle kerkregtelike beginsels wat van toepassing is op die beroeping en toelating van predikante in die algemeen, ook geld vir predikante in besondere dienste soos hierbo genoem.
Daar moet baie noulettend gewaak word dat die basies-prinsipiële van die amp en die kerkregering, sowel as die regering van Christus in sy kerk, nie met sulke reëlings in gedrang kom of aangetas word nie.
Só het die Sinode van 1964 tereg besluit dat die diens wat ’n persoon doen, waartoe hy middellik deur God geroep en bevestig is, sy amp bepaal; sodra hy daar buite tree, verval sy amp en hy word eervol losgemaak (Handelinge p. 100, B2).
’n Predikant kan nie slegs in naam bedienaar van Gods Woord wees, terwyl die hoofinhoud van sy „dienswerk” niks met Woordbediening te doen het nie.
’n Onontbeerlike beginsel is en bly altyd dat selfs in sulke buitengewone gevalle die betrokke predikante aan bepaalde gemeentes verbonde moet wees. In die Gereformeerde kerkregering bestaan daar nie so iets as „losloperpredikante” nie ... dit beteken predikante wat nie aan bepaalde gemeentes verbind is nie, maar bloot deur een of ander organisasie „aangestel” is.