|209|
Elke meerdere vergadering benoem deputate om wat besluit is, uit te voer volgens ’n welomskrewe opdrag. Die partikuliere sinode benoem in elk geval deputate om aan klassisse hulp te bied in voorkomende moeilikhede en om teenwoordig te wees by die proponentseksamen (peremptoir). Vir die onderskeie belange, moet soveel moontlik afsonderlike groepe deputate benoem word. Hierdie deputate hou van al hulle handelinge notule om aan die meerdere vergadering verslag te doen. Slegs die betrokke meerdere vergadering kan hulle van hierdie opdrag onthef.
Aangesien meerdere vergaderings nie permanente „strukture” is nie, spreek dit vanself dat deputate benoem moet word om uitvoering te gee aan bepaalde besluite wat geneem is.
Deputate is nie regeerders wat volgens eie goeddunke en na willekeur optree nie. Elke deputategroep moet van die vergadering wat hom aanwys, ’n bepaalde welomskrewe opdrag ontvang waarvolgens hy moet/mag optree. Deputate mag nie buite die grense van hul opdrag optree nie.
Daar is egter deputate wat nie ’n „welomskrewe” opdrag kan ontvang nie, vanweë die aard van hul opdrag. ’n Voorbeeld hiervan is die deputate wat elke partikuliere sinode moet aanwys om aan klassisse hulp te bied „in voorkomende moeilikhede”. Begryplikerwys kan sulke „voorkomende moeilikhede” nie vantevore reeds deur ’n partikuliere sinode voorsien word en dan in ’n „welomskrewe” opdrag vervat word nie. Ook visitatore val gedeeltelik in hierdie kategorie (kyk by art. 44, p. 192 e.v.).
|210|
Die hulp van hierdie deputate kan deur klassisse ingeroep word in enige voorkomende geval waar ’n klassis meerdere hulp benodig, en wat nie op ’n ander wyse gereël word nie.
Hierdie deputate wat elke part sinode moet aanwys volgens hierdie artikel, word gewoonweg genoem: „Deputate vanweë die partikuliere sinode”.
Benewens die spesifieke opdrag in hierdie artikel i/s die proponentseksamen (art. 4 KO), moet hulle advies ook ingewin word in gevalle waar artikels 11, 12, 13 en 79-80 KO toegepas moet word. (Vir die draagwydte van die begrip „advies”, kyk p. 56.)
Waar geen konsensus bereik kan word tussen ’n klassis en die deputate van die partikuliere sinode nie, moet die hele aangeleentheid verwys word na die volle partikuliere sinode vir finale beslissing (kyk p. 56).
’n Baie belangrike stipulasie in hierdie artikel is dat alle deputategroepe van al hulle handelinge notule moet hou „om aan die meerdere vergadering verslag te doen.”
Juis omdat deputate nie selfstandige regeerders is wat na eie goeddunke optree nie, maar ’n bepaalde opdrag moet uitvoer, moet hulle verslag doen van hul werksaamhede aan dié vergadering wat hulle aangewys en opdrag gegee het. Dit geld ook visitatore, soos op p. 192 e.v. en 197 e.v. aangetoon is. Die opdraggewende vergadering moet immers die werk van sy deputate beoordeel en daarvolgens handel.
Slegs die vergadering wat deputate aangewys het, kan hulle ook van hul opdrag onthef.
Kuratore, wat deur partikuliere sinodes aangewys word en aan die nasionale sinode verslag doen, is nie deputate in die sin van artikel 49 nie.
Indringende studie wat oor jare gestrek het, is oor die aard en posisie van kuratore en die kuratorium gedoen.
|211|
Die Sinode van 1991 het bepaalde besluite in hierdie verband geneem (Handelinge p. 494-508).
Hiervolgens is die Kuratorium en die Breë Kuratorium (toe nog genoem „Beroepingsvergadering” — kyk p. 29 hiervan) ’n vergadering van kerke wat om besondere redes vir ’n bepaalde taak byeenkom. Hulle konstitueer soos meerdere vergaderings op grond van geloofsbriewe van die partikuliere sinodes, met ’n beperkte opdrag.
(Meer besonderhede oor die Kuratorium en die Breë Kuratorium kan gevind word in die bogenoemde Handelinge van Sinode 1991, asook in die Teologiese Skoolboekie, verkrygbaar by die Registrateur van die Teologiese Skool).