|116|
Die diakens moet ander liggame of instellings wat aan behoeftiges hulp verleen, versoek om met hulle oorleg te pleeg sodat die gawes des te beter uitgedeel kan word onder die wat die meeste gebrek het.
Daar bestaan vandag ’n hele aantal liggame en instellings wat hulp aan behoeftiges verleen; dit kan dus maklik gebeur dat daar in die aanwending van beskikbare middele ’n wanbalans ontstaan indien daar nie onderlinge oorlegpleging plaasvind nie.
Vandaar hierdie bepaling in artikel 26.
Die doel van hierdie bepaling is duidelik: dat die beskikbare middele op die bes moontlike manier aangewend kan word met die mins moontlike wanbesteding. Wanbesteding sou baie maklik kon gebeur as die bestaande welsynsliggame en die diakens nie op hoogte was van mekaar se werk nie. Oorlegpleging is dus nie slegs gewens nie, maar noodsaaklik.
Die wyse van oorlegpleging sal bepaal word deur die omstandighede, sowel as deur die aard en samestelling van sulke ander liggame of instellings.
Een terrein waar diakens voortdurend oorleg moet pleeg met ander welsynsorganisasies, asook met die owerheid, is dié van die versorging van hulpbehoewende bejaardes en onversorgde kinders.
In Suid-Afrika bestaan daar ’n stelsel waar kerke en welsynsorganisasies deur die Staat gesubsidieer word in die oprigting en instandhouding van tehuise waar hulpbehoewende bejaardes, asook kinders wat nie deur hul ouers of familie behoorlik versorg kan word nie, opgeneem en versorg kan word. Hoe lank hierdie subsidies nog voorsien sal word, sal die tyd leer.
|117|
In die GKSA is daar veral 2 „instansies” wat op hierdie terrein arbei: die Deputate vir Diakonale Sake (wat die sogenaamde „diakonale inrigtings” onder hul sorg het) en die Gereformeerde Stigting (wat slegs op die terrein van bejaarde-huisvesting werk).
Uit die aard van die saak behoort daar tussen hierdie twee „instansies” die allernouste oorlegpleging en samewerking te wees.
Die Sinode van 1976 (Handelinge p. 44, 45) het onder andere soos
volg besluit ten opsigte van die diakonale inrigtings en die
Deputate vir Diakonale Sake:
➢ Die beheer oor die diakonale inrigtings berus by die plaaslike
kerk waaronder die inrigting ressorteer.
➢ Die kerkverband het ook belang by die diakonale inrigtings.
Daarom benoem die Sinode deputate vir diakonale sake om:
- korrelerend op te tree;
- geldelike hulp te bied;
- met die Owerheid te skakel.
➢ die Deputate vir Diakonale Sake moet allereers uit diakens
bestaan. Volgens artikel 40 KO word ook predikante bygevoeg.
Voordat diakens van plaaslike kerke volgens artikel 26 oorleg pleeg met ander liggame of instellings, moet die kerkraad eers in die saak geken word. Die kerkraad is immers die enigste regeerliggaam in die kerk en die amptelike orgaan wat die gemeente na buite verteenwoordig.