^|248|

Artikel 65

 

Lykpredikasies of lykdienste mag nie ingevoer word nie.

 

Historiese agtergrond.

Hierdie artikel het sy ontstaan te danke aan reaksie teen die Roomse dwalinge by begrafnisse.

Met die Roomse lykdienste is ’n predikasie uitgespreek en gebede gedoen vir die oorledene asof daar nog hulp en bystand aan hom/haar verleen kan word.

Artikel 65 verbied sulke praktyke.

 

Geen erediens.

’n Begrafnis is ’n familie-aangeleentheid, waarby die kerk ook belang het.

By die begrafnisse van lidmate word nie eredienste gehou nie, maar slegs troos uit die Skrif aan die bedroefde agtergeblewenes gegee.

 

Waak teen verkeerde praktyke.

By begrafnisse moet gewaak word teen onder andere die volgende verkeerde praktyke:
➢ mensverheerliking;
➢ oormatige emosionaliteit;
➢ om die liggaam van ’n ontslapene te tipeer as „stoflike oorskot”;
➢ die strooi van blomme of grond op die kis.

 

Lykverbranding.

Verskeie Sinodes het lykverbranding sterk veroordeel as ’n heidense praktyk wat die geloof aan die opstanding uit die dood versluier.

Die volgende Sinodes kan genoem word:
➢ 1933 — Handelinge p. 117, punt III, vgl. p. 121, punt I (a) en p. 122.
➢ 1952 — Handelinge p. 216, punt B, vgl. p. 219 onder.
➢ 1958 — Handelinge p. 431, punt 1, vgl. p. 438, punt B 1.

^|249|

Soms gebeur dit dat die familie gekonfronteer word met ’n wens van die oorledene dat sy lyk verbrand moet word. So ’n familie sal gewoonlik groot behoefte hê aan pastorale leiding en vertroosting uit die Skrif.

Op die vraag of ’n predikant in sulke gevalle ’n trooswoord uit die Skrif by die krematorium moet uitspreek, sal elke predikant volgens sy eie gewetensoortuiging moet optree. Die treurende familie mag egter nie aan hulself oorgelaat word nie.

---