|96|
Die kerkrade moet toesien dat die ouers die skoolonderrig aan hulle kinders in die vrees van die Here laat geskied.
Kerk en skool is elk selfstandig op eie terrein.
Op sigself is hierdie stelling korrek.
Ongelukkig word hierdie stelling egter dikwels misbruik deur op grond van artikel 30 KO te beweer dat „skoolsake” nie in kerkraadsvergaderings tuishoort nie, aangesien dit nie ’n „kerklike saak” volgens artikel 30 KO is nie.
Hierdie stelling kan misleidend wees.
As daarmee bedoel word dat kerkrade nie mag inmeng in skoolsake nie, is dit korrek; hierdie artikel impliseer immers gladnie dat kerkrade direkte inspraak in skoolsake en toesig oor skole behoort te hê nie.
As daarmee egter bedoel word dat kerkrade niks te doen het met die skoolonderrig van die verbondsjeug nie, is dit verkeerd. Dan word artikels 21 en 30 KO op ’n gevaarlike manier teen mekaar uitgespeel.
In hierdie artikel word juis bepaal dat kerkrade ’n verantwoordelikheid het ten opsigte van skoolsake: hulle moet toesien dat ouers hul roeping nakom ten opsigte van die skoolonderrig aan hul kinders.
By die doop van elke verbondskindjie word daar beloof dat dié kindjie in die Gereformeerde leer opgevoed sal word.
Die nakoming van hierdie belofte is egter nie afgehandel met die verbondsonderrig deur die ouers en die amptelike kategetiese onderrig in die kerk nie; dit strek ook uit oor die onderrig wat die verbondskind op skool ontvang: verbondsouers het die verantwoordelikheid om te sorg dat die onderrig wat hul verbondskinders op skool ontvang, „in die vrees van die Here” sal geskied.
En kerkrade moet toesien dat dit wel gebeur.
|97|
Derhalwe het kerkrade ’n besliste taak en verantwoordelikheid ten opsigte van wat in die skole aan verbondskinders geleer word.
Hierdie artikel reël dus nie toesig van kerkrade oor skole nie, maar oor verbondsouers, ten opsigte van die skoolonderrig aan hul verbondskinders.
Onder die huidige onchristelike ANC-regering in Suid-Afrika word dit vandag vir verbondsouers by die dag moeiliker en moeiliker om hul doopbelofte ten opsigte van die skoolonderrig aan hul kinders na te kom. In die staatskole mag geen godsdiens bevoordeel word bó ander nie; die sogenaamde „godsdiensvryheid” het ontaard in godsdiensgelykheid!
Daarom het die verantwoordelikheid van kerkrade volgens hierdie artikel dubbelgroot geword.
Dit is ’n bekende feit dat ouers min belangstelling toon in dié dinge wat op skool aan hulle kinders geleer word; baie ouers is ook glad nie betrokke by verkiesing van bestuursrade nie, terwyl hul bywoning van oueraande veel te wense oorlaat.
Aan hierdie sake sal kerkrade indringend aandag moet gee, veral in die nuwe (ANC) onderwysbedeling. Die toepassing van artikel 21 KO is vandag van baie aktuele betekenis en intens belangrik!
Op sigself is die bedoeling van artikel 21 nie dat kerke self skole moet oprig en bestuur nie.
In buitengewone omstandighede mag dit egter nodig wees dat kerke self skole oprig, in stand hou en bestuur; soms mag dit selfs die plig van kerke word, veral wanneer die onderrig in die staatskole onchristelik en selfs antichristelik word.