|268|
Die versoening oor alle sondes wat uit hulle aard of deur veragting van die kerklike vermaninge openbaar geword het, moet, as daar genoegsame tekens van boetvaardigheid is, in so ’n vorm en op so ’n wyse plaasvind soos elke kerkraad dit vir die stigting van die kerk nodig oordeel. Indien daar verskil is in die kerkraad oor die vraag of die versoening in bepaalde gevalle in die openbaar moet plaasvind, moet daaroor met advies van twee naburige kerkrade beslis word.
Dit is opmerklik dat artikel 75 (oor die versoening) aan die eintlike „tugartikels” (76 en 77) voorafgaan.
Dit beklemtoon die belangrike feit dat versoening een van die belangrike doelwitte van kerklike tugoefening is.
Kerkrade wat konsekwent hiermee rekening hou, sal nie in die versoeking val om tugoefening te misbruik slegs om van „lastige lidmate” ontslae te raak nie.
Hierdie artikel gryp nie slegs terug op die vorige artikels, 72-74, nie; dit gryp ook vooruit na artikels 76 en 77 wat volg (let byvoorbeeld op die ooreenkoms in die aanvangswoorde van artt. 75 en 76: „uit hulle aard” in art. 75 slaan duidelik op „openbare of ... growwe” in art. 76; „veragting van ... vermaninge” in art. 75 slaan duidelik op „hardnekkig ... vermaning ... verwerp” in art. 76).
Versoening mag slegs plaasvind as die tug sy doel bereik het en daar boetvaardigheid by die sondaar is.
Die kerkraad moet egter baie seker wees dat die tug sy doel wel deeglik bereik het; daar moet naamlik „genoegsame tekens” van boetvaardigheid sigbaar wees.
|269|
Daar is geen vasgestelde, afdwingbare manier waarop die versoening moet plaasvind nie. Die aard van die sonde wat begaan is, sal die manier van versoening bepaal.
Die bewoording van hierdie artikel maak dit egter duidelik dat „openbare” versoening eerder die uitsondering as die reël is.
Elke kerkraad bepaal self die vorm en die wyse waarop die versoening moet geskied. In sekere gevalle kan die versoening afgehandel word deurdat ’n kerkraadskommissie die betrokke kerkraadsbesluit aan die lidmaat oordra en hom/haar indringend pastoraal begelei. In ander gevalle mag dit wenslik wees om die versoening voor die hele kerkraad te laat plaasvind; die kerkraad bepaal dan ook self die wyse en die mate van pastorale begeleiding.
Belangrik is dat die versoening moet plaasvind tot „stigting van die kerk”.
In gevalle waar die sonde van so ’n aard was dat dit wye beroering in die kerk veroorsaak het (byvoorbeeld openbare godslastering, moord, owerspel) sal dit wenslik wees om die versoening in die openbaar te laat plaasvind.
Dit kan egter slegs met vrug en seën gedoen word as daar sekerheid is dat die ergernis uit die weg geruim is, die boetvaardigheid en bekering algemeen aanvaar word en die gemoedere heeltemal tot kalmte gekom het.
In die wyse waarop die openbare versoening sal plaasvind, moet
drie dinge voorop staan:
➢ die eer van God;
➢ die stigting van die gemeente;
➢ die welsyn van die sondaar.
Die openbare versoening kan verskeie vorms aanneem:
|270|
➢ die kerkraad kan ’n goed-geformuleerde afkondiging aan die
gemeente doen, met die naam van die sondaar genoem of weggelaat,
soos die omstandighede vereis;
➢ die kerkraad kan ’n bondige afkondiging aan die gemeente doen
en daarná die sondaar self geleentheid gee om sy boetvaardigheid
voor die gemeente te bely ... weer soos die omstandighede
vereis;
➢ toelating tot die nagmaal kan nog eers teruggehou word ten
einde die sondaar geleentheid te bied om die egtheid van sy
boetvaardigheid te bewys.
Wanneer daar verskil van mening in die kerkraad is oor die vraag of en hoe die openbare versoening moet plaasvind, moet die advies van twee naburige kerkrade ingewin word.
Hierdie twee naburige kerkrade sal saam met die plaaslike kerkraad as classis contracta optree (kyk pp. 33, 292).
Die „advies” wat hierdie twee naburige kerkrade gee, mag nie maar willekeurig deur die plaaslike kerkraad tersyde gestel word nie (kyk p. 56 e.v.). Indien daar nie eenstemmigheid tussen die plaaslike kerkraad en die twee naburige kerkrade bereik kan word nie, moet die saak na die volle klassis verwys word vir finale beslissing.