|121|
Soos dit die plig van die owerhede as instellings van God is om aan die kerk en sy ampsdraers hulp en beskerming te bied, so is dit die plig van alle predikante, ouderlinge en diakens om die gehoorsaamheid en eerbied wat aan die owerheid verskuldig is, getrou en ywerig by die gemeente in te skerp, en hulle moet trag om in die vrees van die Here, die guns van die owerheid jeens die kerke op te wek en te behou in belang van die kerke. Dit is ook die plig van die kerklike vergaderings om korrespondensie met die owerheid te onderhou om die nodige medewerking van die owerheid te verkry en in voorkomende gevalle as kerk van Christus voor die owerheid te getuig.
In hierdie artikel word melding gemaak van ’n wedersydse
verpligting wat deur God opgelê is:
➢ die plig van die owerheid, as instelling van God, teenoor die
kerk en sy ampsdraers; en
➢ die plig van die ampsdraers, die gemeente en die kerklike
vergaderings teenoor die owerheid.
Sonder burgerlike regerings kan daar geen sprake wees van enige ordelike samelewing nie. Daarom het God die owerhede ingestel. Of die owerheid dit erken of nie, maak basies geen verskil aan die feit dat hy dienaar van God is nie (kyk Romeine 13: 1-5).
Daarom is onderwerping aan die owerheidsgesag, sowel as gehoorsaamheid en eerbied wat aan owerhede verskuldig is, opdrag van God, wat ’n bepaalde verantwoordelikheid plaas op ampsdraers, gemeente en kerklike vergaderings.
Die verpligting wat ampsdraers, gemeente en kerklike vergaderings volgens hierdie artikel het, geld nie slegs teenoor ’n Christelike owerheid
|122|
nie, maar teenoor die owerheid in die algemeen. Romeine 13: 1-7 is hier van deurslaggewende belang; toe hierdie Brief onder inspirasie van die Heilige Gees geskryf is, was die heidense Romeinse owerheid aan bewind.
Die Nasionale Sinode wys Deputate aan vir korrespondensie met die verskillende streeksowerhede sowel as die sentrale owerheid. Die opdragte wat van tyd tot tyd aan hierdie Deputate gegee word, kan in die Handelinge van die Nasionale Sinode opgelees word.
Dit gebeur dikwels dat kerkrade en ander mindere vergaderings versoeke aan bogenoemde Deputate rig om bepaalde sake met die verskillende owerhede op te neem en die medewerking van die owerhede te verkry.
Soms kan sulke versoeke sinvol en prakties wees. Meestal is dit egter ’n ontduiking van eie plig en verantwoordelikheid. Kerkraad, klassis en partikuliere sinode is tog ook „kerklike vergaderings” in die gees van hierdie artikel; en daarom het elke kerklike vergadering ’n eie plig en verantwoordelikheid tot skakeling met die verskillende owerhede, soos dit op gegewe tye nodig mag wees (kyk hier art. 30 KO).
Die laaste gedeelte van artikel 28, naamlik die roeping van kerklike vergaderings om as kerk van Christus voor die owerheid te getuig, behoort baie meer aandag in die handelinge van kerklike vergaderings te kry.
Daar is heeltemal te veel die neiging en houding dat dit nutteloos sal wees om sekere sake onder die aandag van die owerheid te bring (veral nou, met ’n on-Christelike regering aan die bewind).
Só word ’n uiters belangrike en duidelike opdrag van die Here, wat in hierdie artikel aangetoon word, skromelik versuim.