|81|
Geen bedienaar van die Woord mag in ’n ander kerk die Woord of sakramente bedien sonder bewilliging van die kerkraad van daardie kerk nie, en niemand wat die diens van sy kerk onderbreek of nie in vaste diens staan nie, mag hier en daar gaan preek sonder die toestemming van die klassis of ’n partikuliere sinode nie.
Artikel 15 moet gelees word in samehang met artikel 3 (wettige beroeping en toelating noodsaaklik vir Woord- en sakramentsbediening), asook artikel 7 (’n predikant moet op ’n bepaalde plek gevestig wees, tensy hy gestuur word om elders kerke te vergader).
Hierdie twee artikels impliseer egter nie dat ’n beroepe en bevestigde predikant in geen ander kerk as dié waarin hy bevestig is, mag preek nie.
Kerke wat met mekaar een is in belydenis, liturgie en kerkregering erken ook die toelating, beroeping en bevestiging van mekaar se predikante; dit hou onder andere in dat die predikant van Gereformeerde Kerk A ook in Gereformeerde Kerke B en C die Woord en sakramente mag bedien, indien hy daartoe uitgenooi word.
Dit moet egter ordelik gereël word.
Die kerkraad (ouderlinge — art. 37) het die roeping om te waak oor die bediening van Woord en sakramente; die besluit oor wie toegelaat word op die preekstoel, berus uitsluitlik by die kerkraad; ander kerke, selfs in meerdere vergaderings, kan hom nie daarin voorskryf nie.
Voordat ’n ander predikant dus toegelaat word om die Woord en sakramente in ’n bepaalde kerk te bedien, moet die plaaslike kerkraad eers daartoe instem.
|82|
Dit geld ook in die geval van die sogenaamde ruildienste, en ook wanneer ’n predikant ’n besoekende kollega sou vra om sy diensbeurt waar te neem.
Hierdie artikel bepaal verder dat ’n predikant wat die diens van sy kerk onderbreek of nie in vaste diens staan nie, toestemming van die klassis of ’n partikuliere sinode moet verkry voordat hy „hier en daar” gaan preek.
In die verband van die artikel kan die woorde „hier en daar” kwalik anders verklaar word as plekke waar nog geen kerkraad ingestel is nie; daarom die bepaling dat in so ’n geval „die toestemming van die klassis of ’n partikuliere sinode” verkry moet word (en nie „die bewilliging van die kerkraad van daardie kerk”, soos in die eerste deel van hierdie artikel nie).
’n Predikant wat „die diens van sy kerk onderbreek” slaan terug na artikel 14; dit kan ook predikante insluit wat kragtens artikel 11 losgemaak is en wag op ’n beroep (’n predikant wat dus „op waggeld” is — kyk p. 57).’n Predikant wat „nie in vaste diens staan nie”, dui op ’n predikant wat geëmeriteer is, wat dus wel aan ’n plaaslike kerk verbind is, maar onthef is van verpligte diens.