|319|
In middelmatige dinge moet die buitelandse kerke by wie ander gebruike as by ons in swang is, nie veroordeel word nie.
Artikel 85 is die laaste van die sogenaamde „tugartikels”.
Dit kom na vore as die volgende oorweeg word:
➢ wanneer hier die negatiewe „nie veroordeel word”
pertinent gestel word, spreek dit vanself dat die
positiewe „wel veroordeel/vermaan word” ook van krag is,
indien nodig.
Ekumeniese verhoudings berus op eenheid in Belydenis, liturgie en kerkregering. Dus kom ekumeniese verhoudings (korrespondensie) neer op kerkverband oor nasionale grense heen. Daarom is handhawing van suiwerheid in Belydenis, liturgie en kerkregering in alle ekumeniese verhoudings van die uiterste belang.
Indien een of meer van genoemde „fondamentstene” van korrespondensie in gedrang kom, mag dit nie stilswyend aanvaar word nie. Oor die betrokke sake moet indringend gesprek gevoer word, soos ons kerke in verskeie opsigte met verskillende kerke reeds doen en gedoen het. Indien nodig, moet daar vermaan word.
Wanneer dit blyk dat daar by die „dwalende” kerke verharding is en die vermanings op dowe ore val, moet daar „tug” toegepas word — wat in sy uiterste konsekwensie bestaan in die verbreking van onderlinge bande.
’n Sprekende voorbeeld hiervan is die gebeure tussen die GKSA en die Gereformeerde Kerken in Nederland (GKN) in 1973 tot 1976.
As gevolg van onaanvaarbare afwykings deur die GKN, het die Sinode van 1973 indringende vermanings tot die GKN gerig (Handelinge p. 33 e.v., punt F11; p. 82, punt 6; p. 84, punt 5 en p. 92, punt G).
Aangesien hierdie vermanings geen positiewe resultate opgelewer het nie, het die Sinode van 1976 die „tughandeling” verskerp en met
|320|
leedwese die bande tussen die GKSA en die Gereformeerde Kerken in Nederland verbreek (Handelinge p. 242 e.v., veral p. 302 e.v., punt 5).
Die bogenoemde drastiese optrede geld egter slegs ten opsigte van kardinale beginselsake, wat onmisbaar is vir die handhawing van ekumeniese verhoudings.
In middelmatige dinge (dit beteken dinge wat nie van deurslaggewende belang vir ekumeniese verhoudings is nie) moet daar verdraagsaamheid wees.
Waar sulke dinge by buitelandse kerke in gebruik is, moet hulle nie veroordeel word nie.
Vanselfsprekend is dinge wat Skriftuurlik normatief gefundeerd is, nie middelmatig nie; dit is kardinaal en deurslaggewend.