|123|
Kerklike vergaderings wat onderhou word, is: kerkraad, klassis, partikuliere sinode, nasionale sinode en algemene sinode.
Elke plaaslike kerk (gemeente), dit wil sê elke kerk op ’n bepaalde plek, is ’n selfstandige kerk.
Dit beteken egter nie dat die plaaslike kerk die enigste kerk is nie. Op ander plekke is nog ander kerke met dieselfde belydenis, liturgie en kerkregering.
En kerke wat met mekaar één is in belydenis, liturgie en kerkregering moet daardie eenheid met mekaar ook prakties beleef in kerkverband.
Vir die belewing van hierdie eenheid van kerke is meerdere kerkvergaderings noodsaaklik.
In die Gereformeerde kerkregering bestaan daar nie so iets as hoëre kerkvergaderings nie; een vergadering is nie hoër as ’n ander nie (’n klassis is nie hoër as ’n kerkraad nie, en ’n partikuliere sinode nie hoër as ’n klassis nie, en so meer).
Daar is egter wel meerdere vergaderings; dit beteken vergaderings waarin meer as een kerk (ver)teenwoordig is.
In hierdie meerdere vergaderings word die eenheid tussen verskillende plaaslike kerke op ’n bepaalde wyse uitgeleef.
Die byeenkoms van meer kerke in meerdere vergadering(s) beteken egter nie dat die verskillende plaaslike kerke wat só vergader, „ineensmelt” tot een groter kerk, sodat die „kerkverband” nou die eintlike „kerk” word nie.
Dit is ’n kollegialistiese kerkbegrip wat geen plek het in die Gereformeerde (Presbiteriale) kerkregering nie.
|124|
In kerkverband is daar ten minste twee kerklike vergaderings noodsaaklik: een wat die belange van die plaaslike kerk behartig (die kerkraad), en minstens een wat gemeenskaplike sake behartig (klassis of sinode).
Die aantal meerdere vergaderings is nie ’n beginsel nie, maar ’n praktiese reëling.
Daarom bepaal artikel 29 ook nie dat hierdie en daardie kerklike vergaderings onderhou „moet” word nie.
Die praktyk kan dit dalk wenslik en/of nodig maak dat een of meer van die (tans) bestaande meerdere vergaderings afgeskaf kan word.
In artikels 37, 41, 47, 50 en 51 KO word respektiewelik gehandel oor kerkraad, klassis, partikuliere sinode, nasionale sinode en algemene sinode.
Die Sinode van 1920 (Handelinge p. 58, art. 139) het besluit dat die kworum van die sinode twee-derdes van die aantal wettige afgevaardigdes is. Hierdie besluit is herbevestig deur die Sinode van 1958 (Handelinge p. 43).
Die Sinode van 1920 het ook besluit dat kerkrade en die „Algemene Vergaderingen” (in huidige terme beteken dit klassisse en partikuliere sinodes — J.V.) hulle eie kworum moet bepaal; die Sinode ag dit egter wenslik dat dit nie minder sal wees nie as die helfte plus een. As verskeie lede van ’n kerkraad sodanig betrokke is dat hulle geen sitting kan neem nie en daar geen kworum oorbly nie, dan moet dit bereken word volgens die getal wat nog oorbly. As besware teen die hele kerkraad gemaak word, moet volgens Kerkorde die meerdere vergadering in die saak handel (Handelinge p. 58, art. 139).