(Cap. I) Van den dienaren des Woordts, ouderlinghen ende diaconen

7. Dewijle de dienaers haer leven lanck aen haren dienst verbonden sijn, soo en isset niet gheoorloft datse hen tot eenen anderen staet des levens begheven ofte oock haren dienst onderlaten, ten ware dat sij gheen ghemeynte en hadde om te bedienen; ende soo het gheschiedde dat sij door ouderdom ofte sieckte onbequaem wierden tot oeffeninghe hares diensts, soo sullen sij nochtans dies niettemin de eere ende den naem eenes dienaers behouden.
Ende opdat sij den overighen tijt hares levens eerlick toebrenghen moghen, soo sullen sij van den kercken versorght werden.⁶
Soo sij oock om dese ofte eenighe andere oorsaken haren dienst voor eenen tijt nalaten moeten, soo sullen sij nochtans hen tot allen tijden der beroepinghe der ghemeynte onderwerpen.
Ende het en betaemt niemant van d’een plaetse tot d’ander te reysen om te predicken dewijle het ampt der apostelen ende evangelisten voor langhen tijt in der ghemeynten Godes opghehouden is.⁷

6 De kerkelijke verplichting werd door de overheid overgenomen.
7 Deze bepaling richt zich vooral tegen de doperse gewoonte die bij sommige rondtrekkende predikers gevonden werd. Een uitzondering werd wel gemaakt voor de kerken onder het kruis, hoewel ook daar overigens aan deze regel streng de hand werd gehouden.